Take me out tonight and let me get what I want this time
Ένας χρόνος μετά και η συνήθεια να καταφεύγεις στο πληκτρολόγιο κάθε φορά που το αλκοόλ αποδεικνύεται ανίσχυρο να κατευνάσει τη θλίψη σου,δυστυχώς επαναλαμβάνεται.Αν και απόψε αναζητάς τη συγκίνηση σε υγρές νότες και όχι μάτια.Έχεις εγκλωβιστεί σε μια vita contemplativa,αδυνατώντας να βρεις διέξοδο.Μια φωνή που μονότονα επαναλαμβάνει"δε βγαίνει,δε βγαίνει" σου θυμίζει εκείνο το κορίτσι με το φοβισμένο βλέμμα.Τρία κλικ αριστερά και θα χαθεί από το πεδίο.Όπως και το κάθε τι που έκανε την ομορφιά σου να ανθίζει.Η φωτιά που σιγόκαιε στα μάτια αυτών που αγάπησες έχει αρχίσει να εξασθενεί.Κάποτε αρκούσαν τα φιλιά τους για να μεθύσεις.Τα γεμάτα ποτήρια υψώνονταν στις παρελθούσες προπόσεις:A la beaute des reves,a l'espoir qui nous tient,a ton etoile.Οι Noir desir δε γνωρίζουν πως το δικό σου έχει πια σβήσει,σου πως μέσα δεν υπάρχει τίποτε από μια έρημη χώρα.Τριγυρνάς άσκοπα στο φαντασμαγορικό σκηνικό της πόλης,τα πολύχρωμα φώτα σε κάνουν να αποστρέφεις το βλέμμα σου,όπως και τα αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα που προδίδουν την ευτυχία.
Νιώθεις έξαφνα στοργή για αυτούς που το λιγοστό τους κουράγιο φωτίζει η αναμμένη οθόνη του υπολογιστή σε κάποιο μοναχικό δωμάτιο ή τα μακρινά φώτα ενός αεροπλάνου στο σκοτεινό ουρανό.Το τσιγάρο ανάβει για να θερμάνει τον κρύο αέρα στο πρόσωπο σου,ένα κείμενο που διάβασες κάπου ήταν αρκετό να σε ζεστάνει καθώς και η λυπημένη φωνή του Κωσταντίνου,για άλλη μια φορά:"Φυσάει,θα χειμωνιάσει,δύο ώρες και ξημερώνει".
Ένας χρόνος μετά,το ίδιο πάλι τέλος.
posted by still ill @ 4:34 AM
<< Home